SAM I DAVE KOPIĄ DÓŁ

Ta książka to dla nas prawdziwe odkrycie. Nie jest gorącą nowością, nie mieliśmy jej na szczycie listy publikacji do kupienia. Mimo to – trafiła w końcu do koszyka zamówień. Nie mogłam już dłużej przechodzić obojętnie obok intrygującej okładki, dyskretnie zachęcającej do zapoznania się z historią schowaną za stonowaną, brązową fasadą.

Pewnego dnia Sam i Dave postanawiają kopać dół, aby znaleźć coś niesamowitego i spektakularnego. Kopią wytrwale i nie zwracają uwagi na towarzyszącego im psa, który wyraźnie wskazuje chłopcom miejsca z ukrytymi skarbami. Dół jest coraz większy, Sam i Dave są coraz bardziej zmęczeni, a kolejne decyzje nie przybliżają ich do wymarzonego celu. Jest zupełnie na odwrót. Moi chłopcy zaśmiewali się z niefortunnych wyborów Sama i Dave’a, zwłaszcza ze scenki, w której tunel skręca tuż przy największym klejnocie. W końcu dwójka poszukiwaczy zasypia ze zmęczenia, a pies rozpoczyna samodzielne kopanie. Chce dostać się do kości, którą wyczuł pod powierzchnią ziemi. I wtedy dzieje się coś niezwykłego. Czy to sen? A może całe wcześniejsze przedsięwzięcie było snem? Może to jawa i silne działanie dziecięcej wyobraźni? Końcowe sceny z tej książki można odczytywać na wiele sposobów. Wnikliwy czytelnik szybko jednak dostrzeże różnice między pierwszą a ostatnią rozkładówką, choć odkrycie to nie przybliży go do jednoznacznego wyjaśnienia całej historii. W tym tkwi urok tej prostej opowieści. Tekst jest krótki, lecz otwiera pole do bardzo szerokiej interpretacji. Nie zawsze dostajemy to, czego poszukujemy. Nasze wybory determinują ciąg przyszłych wydarzeń. Czasami jednak nie jest ważne znalezienie skarbu, ale samo działanie, przebyta droga, zdobyte doświadczenie, wspólny trud. Często okazuje się, że otrzymujemy znacznie więcej niż się nam wydaje, a pozorne niepowodzenia pozwalają na najbardziej spektakularne odkrycia.

Książka Maca Barnetta jest również pochwałą dziecięcej wyobraźni. Przyjaźń, wspólna zabawa, odkrywanie nowych lądów i nieskrępowana imaginacja są kwintesencją dzieciństwa. Być może Sam i Dave wykopali jedynie mały dołek na podwórku, a ich wyobraźnia poszybowała… „głębiej”? Wszystko jest możliwe.

Polecam Wam gorąco tę publikację. Duże litery zachęcą dzieci do samodzielnego czytania, a ilustracje rozbawią. Twórczość Jona Klassena poznaliśmy już przy okazji książki Laszlo boi się ciemności. Subtelna kreska i stonowane, ciemne barwy od razu zdradzają autora. Na naszym pokładzie Sam i Dave rozgościli się na dobre. Wreszcie! Przekopaliśmy się przez kolejne warstwy literatury dziecięcej, aby w końcu odnaleźć taki skarb. Było warto.